“Kucaklarında dava sorumluğunu taşıyan Milli Görüş Kadınları için, hayat buldukları çevreye hayat vermek de dava sorumluluğuna dahildi. Her bir faaliyetlerine bu nazarla bakarak her türlü kötülükten arınmış bir toplum inşası için vazife almışlardı. O vazifelerin ifa edildiği duraklardan bir tanesi de yas evleriydi.”
Refah Partisi´nin taban siyasetinde kadınlar 1980´nin sonlarından itibaren adeta nöbet devralmış denecek kadar aktif hale geldiler. Partinin tabanını genişletmek için il, ilçe, belde ve mahalle yapılanmasına kadar sirayet eden bir örgütlenmeyi kapı kapı dolaşarak, broşürler dağıtarak, ev toplantıları yaparak halkla birebir temasa öncülük ettiler. Kurdukları temasları orada bırakmadılar, ihtiyaç sahibi ailelere gıda ve giyecek yardımları, öğrencilere burs yardımlarını organize etmede aktif rol üstlenerek halka kurulan ilişkiyi adeta kurumsal bir hizmete dönüştürdüler. Yoksul kitlelerle sağlanan bu bağ beraberinde siyasi bir bağı da getiriyordu.
Kadınların ev toplantıları, dini ve sosyal mobilizasyonu sağlayan bir nitelik de taşıyordu. Ailelerin en mahrem alanına girerek İslami söylemi yayarak kurdukları köprü, dini kimliklerinin de güvenilirlikleriyle hareketin ahlaki yüzü konumuna getirdi o kadınları.
Yaratılışları itibariyle kucaklarında dava sorumluğunu taşıyan Milli Görüş Kadınları için, hayat buldukları çevreye hayat vermek de bu dava sorumluluğuna dahildi. Her bir faaliyetlerine bu nazarla bakarak her türlü kötülükten arınmış bir toplum inşası için vazife almışlardı.
O vazifelerin ifa edildiği duraklardan bir tanesi de yas evleriydi.
Gassal, halk arasındaki ifadesiyle ‘ölü yıkayıcısı’ yani vefat eden kişinin bedenini dini kurallara uygun biçimde yıkayan temizleyen kişi. Fiziki bir temizlik eyleminden ziyade bir anlamda mevtayı Rabbin huzuruna dünyevi kirlerden arındırarak yolcu eden kişi. Dünyadayken yapılan temizliklerin en sonuncusu ve en kutsalı. Gassal da bu kutsal temizliğin kutsal temsilcisi. Ellerinde sudan sabundan öte Allah´ın rahmetini taşıdığına inanılan kişi.
Müslümanların inancında doğumla alınan ölümle sahibine geri verilen emanet, insan bedeni. Ve gassal rahmet eliyle emanetin iade sürecine aracılık eden sessiz bir tanık. Tanıklığını emanet bilincinin manevi sorumluluğuyla Allah´a saygının göstergesi bilenler.
Bu mertebesi yüksek sorumluluk gassal için de bir ibadet hatta ibadet işlevinde gördüğü siyasete bir hizmet.
Tam da burası Milli Görüş Hareketi’nin başarısında büyük pay sahibi kadınların devreye girdiği an.
Gassal dedimse sadece cenaze yıkamakla sınırlı bir sorumluluk değildi onlarınki. Onlar salonlarda hatibe, sandıklarda müşahit, ev sohbetlerinde vaize, iş başa düştüğünde ise evet gassal olurlardı.
Gassal dizisinin ikinci sezonu vesilesiyle, yazılmamış bir tarihe -susulmuş, unutulmuş değil; yalnızca yüksek sesle dile getirilmemiş bir tarihe- başlangıç yapmak isterim.
Milli Görüş’ün Kadın Gassalları’nın hikâyesine.
Milli Görüş’ün kadınlarının sessiz sedasız inşa ettiği, gözlerden uzak ama tarihin kıyısından kıyısından gürül gürül akan o yola.
Çünkü o yol, taziye evlerinden geçer.
Çünkü o yol, ıslak kefen bezlerinden, sabun kokusuna karışmış duadan, cenaze evinin yorgun sessizliğine ilişmiş Kur’an sesinden geçer.
Ve çünkü o yol, bir siyaset kürsüsüne varmadan evvel, nice kadının gözyaşıyla yıkadığı bir emanetin üzerine kurulmuştur.
80’lerin, 90’ların başında belediye hizmetleri bugünkü gibi teşkilatlanmamışken; bir evin kadını vefat ettiğinde, ortada cenazeyi yıkayacak kimse bulunamadığında, işte o zaman devreye girerdi onlar.
Selayı duyar duymaz hazırlanır, çantalarına kefen, sabun, gül suyu ve Yasin-i Şerif koyar; başlarına iğneyle tutturdukları omuzlara kadar düşen eşarpları ile yola düşerlerdi.
Milli Görüş’ün Kadın Gassalları...
Yalnızca ölüleri değil, kalanları da yıkarlardı bir anlamda.
Yalnızca ceset değil, yük alırlardı.
Yalnızca dua okumazlardı; kalanlara sabırdan önce şuur aşılarlardı.
e evet, kulluğun bir gereği olarak oy vermeyi, bu dünyada hesap gününden evvel sorumluluk almayı hatırlatırlardı.
Bir ilk adım, bir yol açılışıydı bu.
Ev ev, sokak sokak, mahalle mahalle.
Halkı dinleyerek değil, halkla hemhal olarak yürünen bir siyaset anlayışıydı.
İşte bu yüzden, Milli Görüş Hareketi erkeklerin sesiyle duyuldu ama kadınların eliyle inşa edildi.
Bu hikâyenin bir yerinde, bir kenarında değil, merkezinde kayınvalidem de vardır.
Bir ‘kadın gassal’ olarak.
Nice selanın ardından, nice kapının eşiğinde; bir kefeni katlarken, bir duayı sessizce mırıldanırken...
Belki adı bilinmez, belki arşivde fotoğrafı yoktur.
Ama onun gibi niceleri, ölüleri yıkarken nesilleri diriltmiştir.
Evlerinin mütevazı eşiğinden devlet kapısına kadar uzanan o uzun yolu, ilmek ilmek, sabır sabır, dua dua ördüler.
İşte bu yüzden, adı konulmamış bir sessiz devrimdir bu.
Bugün siyasetin ışıltılı salonlarında, ekran önlerinde, kürsülerde boy gösteren nice kimliğin arkasında, isimli-isimsiz bu kadınlarının duası, ihlası, alın teri vardır.
Ölüleri yıkarken nesilleri dirilten bir ihlasın mirasıdır bu.
Ve bu miras, bugün hâlâ yürürlüktedir.
Bugün hâlâ, birileri siyaset yapabiliyorsa o eşarpların altına saklanmış mahcubiyet, tevazu ve vakarın idrakinde olmalıdır.
Ve bugün, bu yazıyla birlikte, onların sessizliğine bir satır daha eklenmiyor.
Bilakis, onların sustukları yerden anlatmaya başlıyoruz.
Sema Silkin Ün: Gelecek Partisi Denizli Milletvekili.
